Sosyal hizmet bölümü son sınıf kadın öğrencilerle ilk göz ağrım KİHEP grubumuzu bitirdik. Kadınlarla birlikte yaşadıklarımız 16 hafta boyunca feminist dayanışma, neşe ve öfkenin vücut bulmuş haliydi. Birinci grup oturumunda ilk kez bu kadar yüksek sayıda (17) kadınla birlikte olduklarını ve bunu nasıl yaşayacaklarını, ne hissedeceklerini sorarak başladılar. Sonra mı? KİHEP’nın büyüsüyle (bu arada gerçekten büyülü olduğunu düşünüyorum) “kadın kadının kurdudur” söyleminden “kadın kadının yurdudur”u inşa ettik.
Ekonomik hakları konuşurken “Ah şimdi kendimden utanıyorum, nasıl da annemin çalışmasını engellemeye çalıştım.” diyen kadın, sonra annesini arayarak özür diledi ve bir dayanışma kuşaktan kuşağa nasıl aktarılır tanık olduk. Bir kız çocuğu olarak pantolon giymesi yasaklanan bir kadın inatla pantolonu yırtılana kadar yamayarak giydiğini daha sonra evdeki eşofmanlarla devam ettiğinde ısrarından vazgeçmeyeceğini anlayan babasının kararını nasıl değiştirdiğini, direnişin nasıl değişime yol açtığını birlikte kutlayarak konuştuk. Cinsellik oturumunu heyecanla bekleyip inanılmaz bir coşkuyla bildiklerini paylaştılar. Lezbiyen kadınlar cinselliği ve başka konuları da “heteronormatif” tartıştığımızı söyleyerek kendi bilgilerini paylaştı. Gruptaki çeşitlilik zaman zaman dayanışmayı zorlar mı diye tedirgin olsam da şiddetsiz iletişimi dayanışmanın temel ilkelerinden biri olarak tartışmak hepimize iyi geldi.
Kadınların kamusal alanda var olma mücadelesi tarihini hem dünya hem Türkiye için konuşurken feminist coşkuyla 8 Mart’ta birlikte alanda olmayı örgütlediler, alana gelebilen ve gelemeyenleri de kapsayacak biçimde birlikte sloganlarla feminist neşemizi paylaştık.
Örgütlenme modülünde genç kadınların sözünü ürettiği bir örgüt kurmaya giriştiler. Benden de vazgeçmediler bu arada. Beni de danışma kuruluna alacaklarmış… Yaşasın kadın dayanışması diyerek grubu sonlandırdık. Bitmedi ama devam edecekler.
