Eğitime başlamadan önce beni neler beklediğini bilmediğim için biraz tereddüt etmiştim. Hem eğitimin 16 hafta hem de her oturumun 4 saat sürmesi “Acaba tamamlayabilir miyim?” sorusunu getirdi aklıma. Çoğu katılımcıyı tanısam da tanımadığım kişiler de vardı ve nasıl geçecek 16 hafta açıkçası bilememiştim. Sonra hiç de düşündüğüm gibi olmadı. Hem eğiticimiz Hande ile hem de eğitime katılan arkadaşlarımla yaş farkım olsa bile bir aile gibi olduk. KİHEP`in bitmesini hiç istemedik.
Hayatım KİHEP öncesi ve sonrası diye ikiye ayrılıyor artık. Bana birçok bilginin yanında güzel arkadaşlıklar da kattı ve yalnız olmadığımı, birçok destekçim olduğunu öğretti. KİHEP`le beraber kendine güvenen, aklına koyduğunu yapan kadınlar olduk. Her kadının hikayesini dinleyip ortak noktalarımızı bulduk. Birbirimize yolda dert ortağı olduk kimi zaman. En önemlisi varlığımızı kabullendik. Kadınlar vardır! Toplumun bize yapmamız için direttiği şeylerin normal olmadığını anladım ve anladık. Bence kadın değişirse dünya da değişir. Haklarımızı ne kadar öğrenirsek dünyadaki yerimizi de o kadar gösterebiliriz çünkü kadınların yok sayıldığı birçok ülke var. Buralarda sesimizi duyurabiliriz.
KİHEP`te geçirdiğim 16 hafta boyunca kendimi bu kadar rahat hissettiğim bir yer olmadığını anladım. Aileme bile anlatmaya çekindiğim şeyleri orada anlatmak huzur verdi. Her hafta bize terapi gibi oldu. Çevremde yaşanan olaylara artık farklı bakmaya başladım. Öğrendiklerimi daha çok insanla paylaşmak bana iyi hissettirdi. Artık sesim daha çok çıkıyor. Kabulleniş artık hayatımda yok. Daha özgüvenli bir insan oldum. Yarıda bıraktığım üniversite hayatıma 35 yaşımda KİHEP`ten sonra tekrar başladım. Artık başkası için değil kendim için ve ben olduğum için yaşıyorum. “Elalem” denen şeye artık hayatımda yer yok, isteyen istediğini söyleyebilir. Dünyaya bir kez geliyoruz.
İyi ki KİHEP`e katılıp KİHEP ailemi tanımışım. Bütün arkadaşlarımı ve eğiticimiz Hande Yüksel`i çok seviyorum. Hayatıma dokunduğunuz için teşekkürler!
